Douchen op het dorpsplein

Lieve allemaal!

Om te beginnen heb ik dit blog twee nieuwtjes, waarvan 1 leuk en 1 minder leuk. Ik zal maar, zoals het hoort, beginnen met het minder leuke. Namelijk: ik ben mijn telefoon kwijtgeraakt. Vraag me niet hoe, maar hij is werkelijk onvindbaar, dus waarschijnlijk heb ik hem ergens laten liggen of is hij uit mijn broekzak gevallen. Of gejat. Als ik dus niet heb gereageerd op je berichtjes van de afgelopen dagen, weet je nu waarom ;) Alle verjaardagswensen heb ik trouwens wel ontvangen, super bedankt nog daarvoor! Het goede nieuws maakt bovenstaande wel weer goed, want ik heb (eindelijk) een terugticket geboekt! 18 april ga ik weer voet op Nederlandse bodem zetten (en heel veel broodjes hagelslag eten). Dan heb ik geen telefoon meer nodig om met jullie te kletsen!

Mijn vorige reisverslag was vanuit Bangkok. We hebben daar nog het Grand Palace bezocht, een schitterend gebouw, en met een bootje over de riviertjes gevaren, waar het een beetje op Venetie leek. We zaten op Kao San Road, de backpackerswijk van Bangkok. Dit was een lange, super gezellige straat, met allerlei winkeltjes en eetkraampjes, waar we 's avonds vaak wat rondliepen, dat alleen was al leuk, en ook op straat aten. Na vier dagen namen we de nachtbus naar Chiang Mai. We hadden de avond ervoor nog een voetmassage gehad, waarbij op de een of andere manier ook onze schouders en nek werden gemasseerd. Dat gebeurde niet bepaald zachtzinnig, dus met enigszins pijnlijke ruggen stapten we de bus in. Toen we om 5 uur 's ochtends aankwamen en rond half 9 uiteindelijk een hostel hadden gevonden, was ik heel blij even in een normaal bed te kunnen liggen. We bekeken die dag wat tempels, maar na al die ontelbare tempels in Nepal en Thailand, waren we daar wel een beetje klaar mee.
Ik wilde heel graag een keertje meditatie uitproberen, en Chiang Mai is daar een heel geschikte plek voor. Ik schreef me in voor een tweedaagse cursus, die meteen de volgende dag begon. Op de universiteit van Chiang Mai kregen we van een monnik een inleiding in Boeddhisme en meditatie. Daarna werden we naar het meditatiecentrum gereden, om deze theorie maar eens in de praktijk te gaan brengen! Ik deelde een kamer met Sophia, een Russisch meisje, die bijna niet geloofde dat ik uit Nederland kwam omdat ze vond dat ik er zo Russisch uitzag, en die me vervolgens moest leren hoe je de witte broek die we hadden gekregen aan moest doen, want die was zo groot dat we er makkelijk met z'n tweeen in zouden passen. Toen begon het mediteren. Dat bleek nog vrij lastig. Het is dus de bedoeling dat je je 100% focust op je ademhaling en dat je gedachten zo gaan: rising, falling, rising falling... Nou, mijn gedachten gingen ongeveer zo: rising, falling.. hm ik heb best honger, rising, wat zouden we gaan eten straks? Wat ga ik morgen eten, waar ga ik slapen? ..ohja. Rising, falling, rising, en waar ga ik na Chiang Mai heen? Zal ik alleen verder reizen? Ga ik naar Laos?
Shit. Rising... enzovoort. Gelukkig heeft iedereen die voor het eerst mediteert, daar last van. Uiteindelijk ging het gelukkig wel iets beter, en ik vond het in ieder geval heel interessant om een keertje mee te maken, want meditatie is een heel belangrijk onderdeel van het boeddhisme, en boeddhisme zie je hier overal.
Een ander avontuur in Chiang Mai was het naar de kapper gaan. Ik was in Nederland heel lang niet geweest, want ik dacht: dat kan in Azie veel goedkoper! Dat was inderdaad het geval, alleen verliep de communicatie tussen mij en mijn kapster niet helemaal vlekkeloos. Eerst ging het prima, er ging wel iets meer af dan ze in eerste instantie had aangegeven, maargoed dat kon geen kwaad. Ik had echter ook gevraagd of ze wat laagjes wilde knippen, en dat zag ik niet echt terug. Ik zei dus dat ik graag wat meer laagjes in mijn haar wilde. Nou, dat viel niet in goede aarde. Ze vatte het blijkbaar op als een belediging, want ze trok een chagrijnig gezicht, draaide met een ruk mijn stoel weer om en zette hoppa! de schaar erin. Ik zei dat ik graag wilde overleggen hoe kort die laagjes dan moesten zijn, maar dat was er natuurlijk niet meer bij. Ze had blijkbaar haar eigen plan getrokken, en daar ging mijn haar... Nogal boos liep ik even later terug naar mijn hostel, maar om eerlijk te zijn ben ik inmiddels heel erg blij met mijn haar. En mag ik de chagrijnige bui van de kapster van die dag dankbaar zijn!
De laatste dag in Chiang Mai zijn we met een groepje van vijf naar de dierentuin daar geweest. Helaas waren er niet zoveel dieren te zien, de helft was weg. 's Avonds gingen we met de hele dorm uit eten en uit, wat wel heel geslaagd was.

Toen was het dan echt tijd om afscheid te nemen van Sara. Ik wilde namelijk naar Laos, en zij ging met Jeff en Aiden, die we in Chiang Mai leerden kennen, mee naar Pai in Thailand. Bijna drie maanden hebben we samen gereisd, en je bent dan bijna de hele tijd samen, je maakt allerlei bijzondere dingen mee, dus je leert elkaar heel snel goed kennen. We waren echt maatjes geworden. Dat was wel even een lastig afscheid...
Daarna ging ik toch echt alleen verder. Ik had een ticket voor de slow boat naar Luang Prabang in Laos. 17 maart staken we de grens over en stapten we op de boot, die ons in twee dagen over de Mekong naar Luang Prabang zou brengen. Dat was een magisch mooie tocht, over zo'n enorme rivier, overal bergen en af en toe dorpjes, en je zag kinderen in de rivier spelen en mensen werken in hun boot. We overnachtten in Pak Beng, een dorpje langs de rivier. Ik was op de boot Sabine tegengekomen, die ik kende van de meditatiecursus, en samen met twee Japanners en een Canadees liepen we naar een hostel. 's Avonds gingen we nog wat drinken in het dorp, maar helaas ging alles om 10 uur dicht (zoals je wel vaker ziet hier). In Luang Prabang aangekomen, hadden onze Japanse vrienden al een hotel geboekt, dus ging ik met Sabine en Mike een kamer zoeken. Die vonden we na een tijdje, en zijn we drie nachten gebleven, voordat we op trekking gingen! De trekking was fantastisch. We zaten in een groep met twee jongens, uit Engeland en Noorwegen, wat heel gezellig was, en overnachtten in een klein dorpje midden in de bergen. De klim naar dat dorpje was ontzettend zwaar, maar alleen het gezicht van onze gids toen Sabine en ik vertelden dat er in ons hele land geen berg te bekennen valt, was het al helemaal waard. Bij de homestay in het bergdorpje konden we gelukkig uitrusten en hebben we heel lang gewoon gekeken naar wat er allemaal gebeurde in het dorpje. Het leven daar bestaat alleen uit koken, eten, evt werken of naar school gaan, slapen, en niks doen (waar ze sowieso in Azie heel goed in zijn), verder niks, geen poespas. Het is compleet afgezoderd van de rest van de wereld. Toch is er altijd wat te zien. Het is er heel levendig, overal lopen varkens, kippen en geiten over de zandpaden, en zijn mensen bezig met eten koken en spelen kinderen met alles wat ze maar kunnen vinden (inclusief dieren trouwens! En ze gaan daar best agressief mee om! We zagen een jongetje met een kip rondrennen en die bovenop een andere kip gooien om een gevecht uit te lokken, heel zielig. Maar ook heel lachwekkend eigenlijk, haha).
We hadden ook uitzicht op de douche. Ja, de douche. Het zou een bucket shower zijn, en daar had ik in Nepal al kennis mee gemaakt. Maar deze 'bucket shower' had geen bucket, het was gewoon een kraantje waar koud water uitkwam, en bovendien, het was op een soort dorpsplein (lees: zandvlakte), in de open lucht, oftewel: iedereen kon gezellig toekijken hoe je daar aan het douchen was! Dat was wel heel grappig, zeker toen er allemaal vrouwen uit het dorp aan het douchen waren (die dan overigens een sarong dragen) en een van de (blanke) jongens van onze groep ook ging douchen. Ik ben daarna ook geweest, en alle locals beginnen dan zenuwachtig lachend plaats voor je te maken, en vervolgens staren ze je de hele tijd aan en lachen ze hoe onhandig je volgens hen bezig bent. Super grappig!
De tweede dag van onze trekking gingen we kayakken. Dat ging af en toe over behoorlijk snelstromende gedeeltes van de rivier en aangezien ik al wat ervaringen had met boten die omslaan bij heftige rivierversnellingen, voelde ik me een beetje zenuwachtig... En ja hoor, meteen bij het eerste gedeelte ging de boot van de jongens om. Wij zaten ze al heel stoer uit te lachen... en hoppa, sloegen we zelf om!! Ik raakte een klein beetje in paniek, maar uiteindelijk was het wel hilarisch hoe we aan de boot hingen en probeerden onze peddels bij ons te houden en er weer op te klimmen... De rest van de tocht ging prima, en het was weer genieten van alle uitzichten!
Na nog 1 nachtje in Luang Prabang reisden we met de bus via Vang Vieng naar Vientiane, de hoofdstad van Laos. Hier zijn we drie daagjes gebleven en heb ik onder andere mijn visum voor Vietnam geregeld! Sabine en Mike gingen naar Cambodja en Thailand, dus ik ging weer in mijn eentje verder. Ik vond het jammer weer weg te gaan uit Laos. Wat een prachtig land, misschien wel het mooiste dat ik heb gezien op deze reis. Op Nepal na dan, niks kan tippen aan Nepal ;)
De busreis van Vientiane naar Hanoi duurde 26 uur, mijn langste busreis tot nu toe. Vietnam is weer een compleet ander land dan de andere landen waar ik nu ben geweest. Je ziet op het platteland overal de typische punthoedjes, en tot mijn verbazing heel veel fietsen! Ik heb hier zelf ook gefietst en af en toe heb je dit scenario: een vlak groen landschap met koeien, en dorpjes op de achtergrond, waarna je over een dijk fietst en bij een grijsblauwe zee (met golven!) aankomt, waar iedereen op het strand ligt te bakken. Klinkt wel bekend in de oren, of niet? :)
Overigens zie je ook overal palmbomen en bamboehutjes, haha. De steden in Vietnam zijn megadruk en groot, vooral het verkeer, en veel moderner dan ik had verwacht. Vooral Ho Chi Minhstad schijnt echt een businessstad te zijn. Hanoi heeft ook een oud gedeelte, 'Old Quarter', waar de meeste backpackers zitten en waar het heel erg mooi is. We kwamen 's avonds laat aan in Hanoi en na 1 nachtje in een hostel waar ik bij alleen maar mensen boven de 40 op een dorm sliep, vertrok ik naar een ander hostel, waar gelukkig wel mensen van mijn leeftijd waren. Dat was wel zo gezellig, de volgende dag was namelijk mijn verjaardag! Ik ben toen, na het skypen met mijn lieve familie, voornamelijk bezig geweest met een ticket naar huis boeken haha. Maar ik ben met Jennifer en Ashley, twee Ierse meisjes, gaan lunchen en 's avonds de stad in geweest, dus dat was een prima verjaardag!
De volgende dag vertrok ik met een tour naar Ha Long Bay. Dit was een tour van twee dagen, waarbij we overnachtten op een boot. Bij de boot aangekomen, bleek dat het geen gewone boot was, maar een Party Boat. Dat wist ik niet vantevoren, maar het was uiteindelijk heel gezellig en daar heb ik mijn verjaardag wat uitgebreider gevierd! De Ha Long Bay was prachtig. Met mijn Nederlandse kamergenootje, Sanne, zat ik samen in een kayak en toen we een beetje weg gingen van de vele boten die daar ronddrijven, hadden we uitzichten van alleen de kalkrotsen in het water, supermooi was dat. Aan het eind van de middag kwamen we weer terug in Hanoi, en ben ik meteen naar het treinstation gelopen om een kaartje naar Sapa te kopen. Ik was op de hele reis nog geen enkele keer met de trein geweest, dus dat wilde ik heel graag uitproberen. Wat een verademing was dat, na al die uren in gammele, op en neer hotsende bussen waarin ik de afgelopen tijd heb geslapen. In de trein heb je een normaal bed en niet van die buschauffeurs die het geen zak uitmaakt of je tig blauwe plekken aan de busreis overhoudt, laat staan dat je de hele nacht geen oog dichtdoet. Redelijk uitgeslapen kwam ik dus aan in Sapa. Sapa is een dorpje in het uiterste noorden van Vietnam, en het landschap is daar schitterend mooi. Overal rijstvelden en daarachter reusachtige bergen, en overal zijn Vietnamezen aan het werk op het land. De tweede dag begon ik aan een trekking van twee dagen, met wederom een homestay. Deze homestay leek echter totaal niet op die in Laos, alles is daar zo op toerisme gericht, dat eigenlijk de authentieke cultuur en het dorpsleven grotendeels wegvalt. We hadden bij de homestay een warme douche, een westers toilet, en zelfs wifi! (niet dat ik een telefoon had om daarvan gebruik te maken, maar toch) Overigens was het wel super gezellig, ik heb de hele avond rijstwijn gedronken (wat ongelooflijk sterk en eigenlijk helemaal niet zo lekker is) en kaartspelletjes gespeeld met drie Chilenen en twee Fransen, die in de groep van mijn trekking zaten. De volgende dag regende het bijna de hele dag door, dus de paden veranderden in modderpoelen, maar het landschap was nog steeds fantastisch mooi om te zien.
Vanuit Sapa wilde ik meteen door naar Hoi An, maar dat kon niet in een keer. Ik nam de nachtbus naar Hanoi, waar ik nog een dagje heb doorgebracht, toen de nachtbus naar Hue, waar ik een half dagje heb doorgebracht, en toen uiteindelijk de (gewone) bus naar Hoi An. Daar ben ik nu twee daagjes en dat bevalt prima! Na twee nachten achter elkaar in zo'n sleeping bus, heb ik de afgelopen twee nachten in totaal bijna 20 uur geslapen, en nu eindelijk weer uitgerust. Gisteren heb ik, samen met 4 mensen van mijn dorm, fietsen gehuurd en zijn we, via rijstvelden en riviertjes, naar de zee gefietst, en hebben we daar geluncht en op het strand gelegen.

Nu blijf ik, na de afgelopen 1,5 week niet langer dan twee dagen op een plek te zijn geweest, nog een paar daagjes in Hoi An. Mijn plan is om daarna naar Ho Chi Minhstad te reizen, om vanuit daar de Mekong Delta te gaan bekijken en de laatste twee of drie dagen ergens aan het strand door te brengen en even lekker niks doen en laten bezinken wat ik allemaal heb meegemaakt. En dan zit mijn reis er alweer op! Dit is dus hoogstwaarschijnlijk mijn laatste blog. Jammer, want ik vond het superleuk om te schrijven en nog leuker om jullie reacties te lezen en te zien hoe jullie mijn (ellenlange) verhalen steeds weer lezen en iedereen meeleeft en meegeniet! Als ik hier aan medereizigers vertel dat mijn reis er bijna op zit, vraagt iedereen welke van de twee soorten op-het-einde-van-de-reis-gevoelens ik heb: dat ik baal en nog maanden door zou willen reizen, of dat ik al een fantastische tijd erop heb zitten en het helemaal prima is om weer naar huis te gaan. Ik hoor (gelukkig) bij de tweede groep; hoewel ik Azie en de mensen hier ga missen, kijk ik er heel erg naar uit straks weer in Nederland te zijn. It's time to go home!
Veel liefs uit Vietnam en... tot snel :)