Vuurwerk, taart & afscheid nemen

Namaste lieve allemaal!
Ten eerste vanuit Nepal een heel mooi (niet meer zo heel erg) nieuwjaar gewenst!! Ik weet het, we zijn al op 1/24 van het jaar, het kan echt niet meer, maar toch.
Misschien had je al gezien dat ik dit splinternieuwe verslag niet meer vanuit Pokhara schrijf, maar vanuit een andere plaats, namelijk Lumbini (zie rechts boven). Nou.. dat klopt! Misschien dacht je daarna: goh, Lumbini, klinkt leuk, laat ik dat even googlen. Maar misschien dacht je ook: he, maar Else zou toch twee maanden in dat weeshuis in Pokhara werken, en als ik het even na ga, ze is eind november vertrokken, zijn die twee maanden nog niet helemaal om. Nou.. dat klopt ook!
Het is namelijk zo dat ik wat eerder ben gestopt bij mijn project. Niet omdat het een stom project was of een vervelend gastgezin, maar puur om het feit dat ik de enige vrijwilliger was op het project. Daardoor vond ik het heel erg lastig om dingen te ondernemen en organiseren op het project. Terwijl dit wel een project is waarbij dat heel erg nodig is, wil je echt wat bijdragen. Er wordt je totaal niet verteld wat de bedoeling is, het enige wat ik te horen kreeg de 1e dag, was: 'You go to that class.' That's it! En dat is natuurlijk ook juist het leuke en uitdagende van vrijwilligerswerk doen; zelf je werk invullen, alles is mogelijk! Maar ik vond dat gewoon moeilijk, want je kan niet overleggen met iemand wat en hoe. En zeker kritiek leveren op het schoolsysteem, voornamelijk het slaan van al die kinderen, is makkelijker met iemand samen. Nou verander je dat systeem natuurlijk ook niet zomaar als je wel met een groep vrijwilligers bent, maar zoals Jan zei, bewustwording is ook al een belangrijke stap!
Er waren ook wel wat andere dingetjes waardoor ik het minder leuk vond, maar ja dat heb je altijd wel, dit was toch wel de belangrijkste reden dat ik verder ben gereisd en nu, hier, in Lumbini zit (mocht je nou echt gedacht hebben: goh laat ik dat eens googlen, vooral doen, het is hier waanzinnig mooi!). Ik zal eerst maar eens de laatste dingen die ik tijdens mijn vrijwilligerswerk beleefd heb vertellen.

De laatste keer dat ik jullie schreef was 22 december en dus vlak voor de feestdagen. Oud&Nieuw wordt hier uitgebreid gevierd met een 5-daags Street Festival. Dat houdt voornamelijk in: het verplaatsen van de restaurantjes en winkeltjes naar de straat en 10x zoveel mensen als normaal in Lakeside, maar het is heel gezellig! Op Oudjaarsavond was er live muziek in het park, waar ik met Ama en haar broer heen ben geweest. Ik mocht een echte Nepalese jurk van Ama aan (past prima, die Nepalezen zijn lekker klein, net als ik :), die ze later aan me cadeau heeft gedaan, superlief. Hoewel het Nepalese nieuwjaar pas in april is, leek het toch alsof half Nepal hier was gekomen om het begin van 2014 te vieren! Op het festivalterrein was een kermis en een groot openluchtpodium met live muziek, en zelfs suikerspinnen! Heel westers zag het er eigenlijk allemaal uit. Het ging bijna net als in Nederland, inclusief vuurwerk enzo, alleen begonnen ze ergens rond 5 over 12 met aftellen haha, dus het vuurwerk kwam wat laat, maar het was wel supermooi! In de dagen voor Oudjaarsdag ben ik ook een paar keer naar het Festival geweest, nou en ik keek m'n ogen uit! Heel veel koks stonden op straat te koken, je zag overal echt letterlijk complete geiten en varkens aan het spit!! Inclusief kop en hoorns enzo. Ik zou denken: daar krijgen de gasten niet bepaald honger van (ik in ieder geval niet), maar ja het trekt wel veel bekijks. Er waren ook veel straatartiesten, die muziek maakten en dansten, heel leuk.
Kerst vierde ik dus in het weeshuis. 's Middags nog even heel fijn met familie geskyped. Ber en Rinus, twee oud-vrijwilligers die een halfjaar in Nepal zitten nu, kwamen ook in het weeshuis 's avonds, en hadden een enorme taart met 'Merry Christmas' erop meegenomen. Overdag hebben we met z'n allen het weeshuis versierd met slingers en ballonnen (dat er op die ballonnen 'Happy Marry' stond, maakte niks uit). 's Avonds kwam iedereen in de gezamenlijke ruimte bij elkaar zitten en begon de viering. Binod las eerst een gebed voor, en er zijn twee gitaren in het weeshuis, dus daarna werden er liedjes gezongen. Het kerstdiner bestond dus uit een gigantische taart, chips, frisdrank, en uiteraard rijst. Het was net heel erg koud die dag, en de stroom was niet optimaal, dus iedereen zat een beetje verkleumd en in het donker bij elkaar, maar de sfeer was zo gezellig en warm. Als ik de komende jaren met Kerstmis weer in Nederland aan een tafel volgeladen met heerlijk eten, omringd door de duurste kerstversiering, zal ik nog vaak hieraan denken, 21 stralende kindergezichtjes verlicht door alleen een gloeilampje, vol verwachting kijkend naar die taart. En die het niks uitmaken dat er zo weinig is om Kerst mee te vieren, dat vond ik zo mooi om te zien, want alsnog waren ze ontzettend blij, zoals altijd eigenlijk, met iets heel kleins speciaals is het al feest! Het feit dat ze zonder hun ouders moeten opgroeien en dat ze bijna geen geld hebben en met z'n allen in zo'n klein, arm huis leven, viel even helemaal weg. Susmita, een van de meisjes, kwam naar me toe, helemaal gelukkig met haar ballon, en ging me uitgebreid laten zien en vertellen hoe mooi ze de bruidsjurk op de ballon vond, en ze keek me zo stralend aan! Toen dacht ik: tsja, waar is al die poespas en dat dure eten bij ons eigenlijk voor nodig? Zij zijn al blij met een dagje iets anders eten dan rijst!
Jaja, echte kerstgedachten dit jaar ;)

Het weekend na kerst werd ik weer ziek. Waarschijnlijk was er iets niet helemaal goed gegaan met de bereiding van de dal bhat van die avond, en die nacht werd mijn maag geteisterd door een vreemde Oosterse bacterie. Nou dat heb ik geweten!!
Gelukkig paste Ama haar koken hierop aan en kreeg ik de daaropvolgende dagen een iets beter weg te werken berg rijst op mijn bord. En, als afwisseling, voor mijn ontbijt vaak roti, een soort Nepalese pannenkoek, mmm! 's Avonds heeft mijn gastgezin altijd een ritueel met de pasgeboren baby, waarbij ze hem insmeren met een soort vet en hem dicht bij een (smeulend) vuurtje houden. Zelf noemen ze het een massage, daar kon ik me niet echt in vinden. Maar het is leuk om te zien (:
In mijn klasje kwamen ze inmiddels na een 'good moooorning miss/Auntie/Elsie'(geen enkele Nepalees kan mijn naam uitspreken) vaak op me af gestormd om aan mijn haar en blanke huid te voelen en willen ze allemaal dat ik naast ze kom zitten. Nou kies dan maar eens tussen 25 smekende gezichtjes!! Ik gaf de laatste weken ook vaak een soort bijles, dan nam ik een paar kinderen mee naar het weeshuis om ze daar individueel te helpen met de uitspraak en het onthouden van de woorden die ze in het Engels moeten spellen. Heel erg leuk om te doen! Vooral om de kinderen te helpen die moeite hebben met het opzeggen van de rijtjes. Er waren twee jongetjes die bij het opzeggen bijna nooit verder kwamen dan de eerste letter, maar als ik ze dan individueel hielp durfden ze het wel en konden ze bijna hele rijtjes opzeggen! Ze hadden inmiddels bijna examens, dus alles werd weer herhaald. De insecten kwamen dus ook weer voorbij, heel fijn als je bedenkt dat ik net twee nieuwe kakkerlakken had ontdekt thuis (die ene van 'Insecten en Pepernoten' was al gesneuveld ghehe), mogelijk nog groter dan de vorige! Eentje weer in de badkamer, maar de tweede, ja echt, in mijn slaapkamer... Met als gevolg dat ik elk kledingstuk dat ik aan ging trekken 3x uitklopte en binnenstebuiten keerde. En dan kom je op school en hoor je die kinderen: c-o-c-k-r-o-a-c-h, cock-roach! Heerlijk, wonen in Nepal.

Het laatste weekend ben ik voornamelijk bij mijn gastfamilie geweest en heb ik quality time met mijn bahini doorgebracht. Nagels lakken enzo (: En lekker veel was doen, naar Lakeside om cadeautjes te kopen en voor de laatste keer in mijn vaste internetcafe te zitten. De laatste maandagochtend was nog even stressen, want ik kon mijn telefoon nergens vinden! Ik dacht: nee dit meen je niet, raak ik naast mijn pinpas nu ook nog mijn telefoon kwijt!! Maar.. het leuke aan het kwijtraken van je telefoon is natuurlijk dat je die kan bellen. Nog leuker is het als er dan ook nog iemand opneemt! En jawel, het was de taxichauffeur die mij de vorige avond naar huis had gebracht. En die was wel even zo coulant dat hij naar Lakeside kwam om mij de telefoon terug te brengen. Gelukkig!
Op het schooltje waren er de laatste twee dagen examens. Voor mij was er dus niet zo heel erg veel te doen. Behalve toekijken en me opnieuw flink verbazen! Er was een meisje die heel erg moeite had met de examens, ze moesten bijvoorbeeld de getallen 75 t/m 100 opschrijven in cijfers, en dat lukte haar niet. En in plaats van dat ze daar na de examens extra mee wordt geholpen, gumde haar juf alles uit en schreef ze de goede antwoorden op. Vergezeld van uiteraard een pak rammel. Of haar medeleerlingen zeiden alles voor, wat zij dan opschreef. Naar om te zien, want zo haalt ze haar examens natuurlijk nooit uit zichzelf.
Toen was 7 januari toch echt mijn allerlaatste dag! Om eerlijk te zijn had ik inmiddels al best wel spijt gekregen van mijn keuze om eerder weg te gaan. Aan het leven tussen alleen locals was ik inmiddels helemaal gewend en ook gehecht geraakt, en vooral het afscheid nemen van mijn gastgezin en van de weeskindjes zag ik een beetje tegenop. Maar goed, ik had mijn keuze gemaakt. Ik heb in het weeshuis getrakteerd op fruit en snoepjes, en achteraf kwam een van de jongere kindjes naar me toe, ze pakte mijn hand en zei dat ik niet weg moest gaan, dat ze met me mee wilde naar huis. Dat zal ik nooit vergeten, dat lieve gezichtje met die ontzettend verdrietige ogen die smekend naar me opkeken. Toen wilde ik al helemaal niet weg..
Toch de volgende ochtend afscheid genomen van mijn familie, en na vele knuffels en afscheidswoorden liep ik toen, met mijn rugzak, de straat uit, op weg naar het tweede deel van mijn reis: backpacken!
Daarover vertel ik jullie de volgende keer meer, het meisje van het internetcafe kijkt namelijk al een aantal keren nadrukkelijk mijn kant op, want het gaat zo sluiten. In ieder geval kan ik jullie vertellen dat ik, ondanks het lastige afscheid, heel erg blij ben dat ik nu echt echt op reis ben en daar heel erg van geniet!

Liefs, Else