Nepali life
Door: Else
Blijf op de hoogte en volg Else
02 December 2013 | Nepal, Pokhara
Na ruim een week in het prachtige Nepal, leek het me wel tijd voor een eerste reisverslagje! Ik zit nu in een internetcafe in Lakeside, het toeristische gedeelte van Pokhara. Als ik nu terugkijk op mijn eerste week hier denk ik: wauw wat heb ik al veel meegemaakt!! Leven bij een Nepalese familie bevalt me eigenlijk heel goed. Wel zijn er natuurlijk een paar dingen die niet zo erg meevallen, maar die ik wel vantevoren al wist..:
- de douche is inderdaad altijd IJSkoud
- ze hebben inderdaad geen normale toilet, maar zo'n hurkgeval
- mijn gastgezin heeft inderdaad geen wc-papier
- je eet hier inderdaad 2 a 3 keer per dag dhal bat (rijst met een linzenpapje)
maar aan de andere kant valt het mee:
- mijn gastgezin heeft gewoon bestek
- de dhal bat die je 2/3 keer per dag eet, is echt heel erg lekker!
- het weer is hier bijna zomers, echt heerlijk, meestal 20-25 graden :)
Ondanks het bestek eet ik trouwens wel 'gewoon' met mijn handen, want tsja, je wilt een nieuwe cultuur leren kennen of je wilt het niet! En het is eigenlijk best makkelijk!
Maar.. laat ik bij het begin beginnen. Als eerste natuurlijk de vlucht naar Kathmandu. Na een toch wel lastig afscheid op Schiphol liep ik naar mijn gate en besefte ik ineens: yess nu is het echt begonnen, mijn grote avontuur!!
De vlucht was prima, ik vloog via Kuala Lumpur en alles verliep eigenlijk heel soepel. Wel fijn voor de eerste keer alleen vliegen (: Op mijn vlucht van Kuala Lumpur naar Kathmandu kwam ik een aardige Nederlandse jongen tegen die ook een paar dagen in Kathmandu zou verblijven, maar helaas mocht hij niet mee met mijn taxi, want ik had al hotel + ophaalservice geboekt (er stond iemand met een bordje met mijn naam erop, dat vond ik heel leuk). Het verkeer in Kathmandu vond ik echt fantastisch, alles loopt/rijdt door elkaar (inclusief koeien), non-stop getoeter, enz. Toen ik in mijn hotel was aangekomen, was ik doodop, dus heb ik niet zoveel gedaan verder die dag.
De volgende dag was sightseeing door Kathmandu! Veel mooie dingen gezien, maar het mooiste was de Boudhnath Stupa, waar ik mijn taxichauffeur ruim drie uur heb laten wachten (haha), maar ik vond het zo'n mooie plek! Ik kwam een Nederlandse vrouw tegen die vertelde dat het een speciale dag was die dag, waardoor er heel veel pelgrims, ook uit India, naar de stupa kwamen. Er wilden ook allerlei mensen met ons op de foto, omdat we blank zijn, haha.
Na de sightseeing wilde de eigenaar van mijn hotel me laten kennismaken met het Nepalese eten, heerlijk gegeten in een typisch Nepalees restaurantje.
De volgende dag was het heel vroeg opstaan. Met de tourist bus (waarbij ik, hoe kan het ook anders, naast twee Groningers kwam te zitten!) ging ik naar Pokhara, waar mijn gastgezin en project zitten. Dat betekende een 8 uur lange busrit.. maar goed met lang stilzitten had ik achter de kassa bij de Plus al geoefend :) en ik heb me geen moment verveeld, ik bleef me maar verbazen over wat ik zag. Nepal is arm, maar zo kleurrijk. En overal lachen de mensen je toe. Heel mooi.
In Nepal kwam Binod (hoofd van het weeshuis en schooltje) me ophalen, met de motor :) Ik heb eerst kennisgemaakt met mijn gastgezin en daarna even op de school en het weeshuis rondgekeken. Mijn gastgezin bestaat uit een moeder, Ama, en een dochter, Soshila. De broer van Ama is eigenlijk ook bijna altijd thuis, dus die kan ik er ook wel bij rekenen :) Het zijn echt hele lieve mensen, ze behandelen me echt als familie, dus het is niet zo moeilijk me er thuis te voelen, heel fijn.
Dinsdag kwam mijn bahini (kleine zusje) bij me zitten en vertelde me ineens dat ze waarschijnlijk volgende week een baby kreeg! Goed, dat was ook wel te zien, maar ik vond het een beetje ongemakkelijk om te vragen. Donderdagnacht heeft de hele familie geen oog dichtgedaan, want Soshila lag te gillen van de pijn, heel naar. We zouden s ochtends eerst naar het ziekenhuis gaan, maar daar kwam het niet eens meer van! De baby werd toch thuis geboren. Dus toen was ik ineens getuige van de geboorte van een Nepalees jongetje! Heel bijzonder. Wat ik wel vreemd vond, was dat er helemaal geen kraamhulp aan te pas kwam. Ama deed alles zelf (met een beetje hulp van mij, maar het grootste gedeelte van de tijd stond ik me af te vragen of dit allemaal wel echt gebeurde, haha). Ook in de dagen na de geboorte niet. Ik merkte wel dat dit heel belangrijk voor ze was, dat het allemaal thuis gebeurde en vooral dat er geen operatie of dokter aan te pas kwam. Daar waren ze heel erg trots op. Het jongetje heeft nog geen naam, die krijgt hij pas na 11 dagen (vraag me niet waarom, het is waarschijnlijk een hindoeistische gewoonte). Ama heeft later nog wel tig keer gezegd hoe blij ze was dat ik net die week bij ze in huis was gekomen. Voor vrijdagochtend vond ik het eerlijk gezegd allemaal een beetje raar wat er gebeurde, ook omdat mijn zusje nog maar 17 is, maar toen ze dat zei, dacht ik: wauw, wat mooi eigenlijk, dat ze mij, terwijl ze me nog helemaal niet kennen, toch bij zo'n belangrijke gebeurtenis aanwezig laten zijn!
Wat iets minder leuk was deze week, was dat ik mijn pinpas ben verloren. Superstom!! Toen ik wilde pinnen, kon ik hem nergens vinden, dus meteen de rabobank gebeld om de pas te blokkeren. Toen kreeg ik een mailtje van mijn bank dat dat al was gebeurd, omdat mijn pas in India (!) was gevonden!! Hoe die daar terecht is gekomen... Maar goed, inmiddels heb ik een nieuwe aangevraagd en wordt die hopelijk binnenkort hierheen gestuurd. Ik ben in ieder geval blij dat ik voor de komende maand al onderdak heb betaald, anders had ik een heel groot probleem gehad. Haha. Na de ergste zelf-ergernis moest ik ook wel lachen, het is wel een beetje typisch iets voor mij om in de eerste week van mijn 4,5 maanden lange reis al een van de belangrijkste dingen kwijt te raken...
Ik zou nog wel heel veel meer willen vertellen, maar mijn werk in het weeshuis wacht... Dus tot de volgende keer! Liefs!
- de douche is inderdaad altijd IJSkoud
- ze hebben inderdaad geen normale toilet, maar zo'n hurkgeval
- mijn gastgezin heeft inderdaad geen wc-papier
- je eet hier inderdaad 2 a 3 keer per dag dhal bat (rijst met een linzenpapje)
maar aan de andere kant valt het mee:
- mijn gastgezin heeft gewoon bestek
- de dhal bat die je 2/3 keer per dag eet, is echt heel erg lekker!
- het weer is hier bijna zomers, echt heerlijk, meestal 20-25 graden :)
Ondanks het bestek eet ik trouwens wel 'gewoon' met mijn handen, want tsja, je wilt een nieuwe cultuur leren kennen of je wilt het niet! En het is eigenlijk best makkelijk!
Maar.. laat ik bij het begin beginnen. Als eerste natuurlijk de vlucht naar Kathmandu. Na een toch wel lastig afscheid op Schiphol liep ik naar mijn gate en besefte ik ineens: yess nu is het echt begonnen, mijn grote avontuur!!
De vlucht was prima, ik vloog via Kuala Lumpur en alles verliep eigenlijk heel soepel. Wel fijn voor de eerste keer alleen vliegen (: Op mijn vlucht van Kuala Lumpur naar Kathmandu kwam ik een aardige Nederlandse jongen tegen die ook een paar dagen in Kathmandu zou verblijven, maar helaas mocht hij niet mee met mijn taxi, want ik had al hotel + ophaalservice geboekt (er stond iemand met een bordje met mijn naam erop, dat vond ik heel leuk). Het verkeer in Kathmandu vond ik echt fantastisch, alles loopt/rijdt door elkaar (inclusief koeien), non-stop getoeter, enz. Toen ik in mijn hotel was aangekomen, was ik doodop, dus heb ik niet zoveel gedaan verder die dag.
De volgende dag was sightseeing door Kathmandu! Veel mooie dingen gezien, maar het mooiste was de Boudhnath Stupa, waar ik mijn taxichauffeur ruim drie uur heb laten wachten (haha), maar ik vond het zo'n mooie plek! Ik kwam een Nederlandse vrouw tegen die vertelde dat het een speciale dag was die dag, waardoor er heel veel pelgrims, ook uit India, naar de stupa kwamen. Er wilden ook allerlei mensen met ons op de foto, omdat we blank zijn, haha.
Na de sightseeing wilde de eigenaar van mijn hotel me laten kennismaken met het Nepalese eten, heerlijk gegeten in een typisch Nepalees restaurantje.
De volgende dag was het heel vroeg opstaan. Met de tourist bus (waarbij ik, hoe kan het ook anders, naast twee Groningers kwam te zitten!) ging ik naar Pokhara, waar mijn gastgezin en project zitten. Dat betekende een 8 uur lange busrit.. maar goed met lang stilzitten had ik achter de kassa bij de Plus al geoefend :) en ik heb me geen moment verveeld, ik bleef me maar verbazen over wat ik zag. Nepal is arm, maar zo kleurrijk. En overal lachen de mensen je toe. Heel mooi.
In Nepal kwam Binod (hoofd van het weeshuis en schooltje) me ophalen, met de motor :) Ik heb eerst kennisgemaakt met mijn gastgezin en daarna even op de school en het weeshuis rondgekeken. Mijn gastgezin bestaat uit een moeder, Ama, en een dochter, Soshila. De broer van Ama is eigenlijk ook bijna altijd thuis, dus die kan ik er ook wel bij rekenen :) Het zijn echt hele lieve mensen, ze behandelen me echt als familie, dus het is niet zo moeilijk me er thuis te voelen, heel fijn.
Dinsdag kwam mijn bahini (kleine zusje) bij me zitten en vertelde me ineens dat ze waarschijnlijk volgende week een baby kreeg! Goed, dat was ook wel te zien, maar ik vond het een beetje ongemakkelijk om te vragen. Donderdagnacht heeft de hele familie geen oog dichtgedaan, want Soshila lag te gillen van de pijn, heel naar. We zouden s ochtends eerst naar het ziekenhuis gaan, maar daar kwam het niet eens meer van! De baby werd toch thuis geboren. Dus toen was ik ineens getuige van de geboorte van een Nepalees jongetje! Heel bijzonder. Wat ik wel vreemd vond, was dat er helemaal geen kraamhulp aan te pas kwam. Ama deed alles zelf (met een beetje hulp van mij, maar het grootste gedeelte van de tijd stond ik me af te vragen of dit allemaal wel echt gebeurde, haha). Ook in de dagen na de geboorte niet. Ik merkte wel dat dit heel belangrijk voor ze was, dat het allemaal thuis gebeurde en vooral dat er geen operatie of dokter aan te pas kwam. Daar waren ze heel erg trots op. Het jongetje heeft nog geen naam, die krijgt hij pas na 11 dagen (vraag me niet waarom, het is waarschijnlijk een hindoeistische gewoonte). Ama heeft later nog wel tig keer gezegd hoe blij ze was dat ik net die week bij ze in huis was gekomen. Voor vrijdagochtend vond ik het eerlijk gezegd allemaal een beetje raar wat er gebeurde, ook omdat mijn zusje nog maar 17 is, maar toen ze dat zei, dacht ik: wauw, wat mooi eigenlijk, dat ze mij, terwijl ze me nog helemaal niet kennen, toch bij zo'n belangrijke gebeurtenis aanwezig laten zijn!
Wat iets minder leuk was deze week, was dat ik mijn pinpas ben verloren. Superstom!! Toen ik wilde pinnen, kon ik hem nergens vinden, dus meteen de rabobank gebeld om de pas te blokkeren. Toen kreeg ik een mailtje van mijn bank dat dat al was gebeurd, omdat mijn pas in India (!) was gevonden!! Hoe die daar terecht is gekomen... Maar goed, inmiddels heb ik een nieuwe aangevraagd en wordt die hopelijk binnenkort hierheen gestuurd. Ik ben in ieder geval blij dat ik voor de komende maand al onderdak heb betaald, anders had ik een heel groot probleem gehad. Haha. Na de ergste zelf-ergernis moest ik ook wel lachen, het is wel een beetje typisch iets voor mij om in de eerste week van mijn 4,5 maanden lange reis al een van de belangrijkste dingen kwijt te raken...
Ik zou nog wel heel veel meer willen vertellen, maar mijn werk in het weeshuis wacht... Dus tot de volgende keer! Liefs!
-
02 December 2013 - 11:19
Anje:
Hee Elsa, leuk om te lezenhoe het je vergaat. Wat een heftige gebeurtenissen meteen al in je eerste week.
Veel liefs
Anje -
02 December 2013 - 11:20
Anje:
ElsE bedoel ik dus - ik typ te snel. sorry -
02 December 2013 - 11:37
Marjolein:
Wat een leuk verhaal Else! Mooi dat je gastgezin zo fijn is.
Nog heel veel plezier daar!
Xxx Marjolein -
02 December 2013 - 11:41
Marije:
Hee Else,
Wat leuk om zo te lezen! Al veel meegemaakt in de eerste week, maar fijn om te lezen dat het goed is en bevalt!
Liefs, Marije -
02 December 2013 - 11:41
Robyn:
Heeee Elsie!!!!
Echt super tof om dit te horen:)!! Ik mis je wel hoor!
Maar echt, wow. Aanwezig bij een geboorte, pinpas kwijt(GEBAKKEN BANAAN!!!)..
En wat is 17 jong:0! Heeft wel een man?
Ik stuur je binnenkort wel even een mailtje om je van mijn avonturen op de hoogte te houden Wahaha.
Nog heeeeeel veel plezier.
Liefs,
Rob -
02 December 2013 - 11:42
Joke:
Lieve Else,
Wat een mooi verslag. Leuk en fijn om te lezen. Razende start zal ik maar zeggen!!! Een nieuw mensje geboren zien worden..... heel bijzonder.
Goed vervolg gewenst! En ik ben zo blij voor je dat je het eten lekker vindt.
Liefs Joke
-
02 December 2013 - 12:37
Simon:
Lieve Else,
Wat een prachtig, levendig verslag van je avonturen. En sommige dingen heftig om mee te maken. Heel fijn als je dan een lief gastgezin hebt. Dus je hebt zelf ook al een 'klein zusje', wat mooi dat ze haar/ jullie zo noemen. Tja, en 't is hier 8 graden. Mooie boel.
Liefs van pappa -
02 December 2013 - 17:43
Louise:
Hee Else,
Wat bijzonder dat je in zo'n eerste week al zoveel kan beleven, hé. Fijn dat je het eten lekker vind, tis toch iets dat je iedere dag voorgeschoteld krijgt. En zo te horen ben je in een heel warm / hecht gezin terecht gekomen. Zo'n geboorte meemaken, lijkt me heel apart en tegelijkertijd heel speciaal. Chill dat het daar lekker warm is, hoef je in ieder geval niet -zoals hier- zoveel kleren aan te trekken haha. Ben benieuwd naar je volgende verslag, daar zal vast en zeker ook veel spannends in staan.
xxx louise
-
02 December 2013 - 18:55
Anita:
Oh wat leuk dat ik dit mag lezen. Herkenbaar het eten met je handen. Geen wc papier. En wat fijn om zo opgenomen te worden inje gastgezin. Goeie tijd en ik kijk uit naar je volgende bericht. Liefs Anita -
02 December 2013 - 19:02
Janneke:
dag Else,
In 1 week al zoveel beleefd,,,,,,,,,dat belooft nog wat!
liefs,
Janneke -
02 December 2013 - 19:26
Lisette:
Hoi Else, wat een prachtig verhaal! Een zusje èn een neefje erbij in een paar dagen!
Is Pokhara Lakeside nog steeds zo mooi?
Hoop dat je werk in het weeshuis fijn is om te doen!
Liefs, Lisette -
02 December 2013 - 19:32
Sietze En Roeleke:
Dag lieve el, wij zijn super trots op je. Je hebt een heel mooi verhaal geschreven, we kijken uit naar meer! Wij hebben zonet ook maar eens even met de handen gegeten en het beviel goed. Hoewel bevallen misschien niet helemaal op zijn plaats is....Veel geluk en wijsheid van je broer en moeder. -
02 December 2013 - 21:52
Sophie:
Wow! Wat een mooi verhaal. Ik ben trots op je! Veel plezier en succes daar!Liefs Sophie -
03 December 2013 - 22:28
Jacomien:
Ha die Else, wat leuk!
Assisteren bij een bevalling..., heb je nog van dergelijke huzarenstukjes op je programma staan? Er wordt je niet echt tijd gegund om te acclimatiseren. Maar goed, zo wen je wel lekker snel, lijkt mij? Wij hebben bij ons participatie eten de foto's van jouw feestje en afscheid bekeken, zo was je er toch een beetje bij! Lfs, jacomien -
06 December 2013 - 23:47
Iris Lechner:
Wauw Else! Wat een fantastische verhalen allemaal al, heel bijzonder dat je bij de geboorte van je toch soort van neefje was, en hoe dat allemaal te werk ging! Hopelijk krijgen we binnenkort ook wat foto's te zien, en voor nu, heel veel plezier en succes met je werk in het weehuis.
Liefs,
Iris
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
